آتش خویش

داد درویشــــی از ســـــر تمهیــــــد              سـر قلیـــان خـویـش را به مــریــــد
 

گفت که از دوزخ ای نکــــو کــــــردار              قـــدری آتـــش بـــه روی آن بگــــذار
 

بگـــرفـــت و ببــــــــرد و بــــــــاز آورد            عقــــــــد گــوهـــــــــر ز درج راز آورد

گفت کـه در دوزخ هـر چـه گردیـــدم               درکــــــــات جحیــــــــم را دیــــــــدم
 

آتـــــش و هیـــــــزم و ذغـــــال نبود              اخگــــــری بهـــــــر اشتعــــــال نبود
 

هیچ کـس آتشی نمـــی افـــروخت                زآتش خویش هر کسی میسوخت