رنج

(( جوهر عشق رنج بردن برای چیزی و پروردن آن است  یعنی عشق و رنج جدایی نا پذیر است .آدمی چیزی را دوست دارد که برای آن رنج برده باشد و رنج چیزی را برخود هموار می کند که عاشقش باشد

اریک فروم

 

داستایفسکی که در زندگی متحمل رنج های بسیاری شده است می گوید((

:   من تنها از یک چیزی می ترسم اینکه شایستگی رنجها را نداشته باشم )) او حرف های پر معنایی را می زند . او می گوید ((رنج بردن خود شایستگی می خواهد ))

اگر زندگی ما دارای معنای ارزشمندی باشد . رنج بردن هم معنای والایی می یابد.چیزی که انسان را از پای در می آورد رنج های آن نیست بلکه بی معنا شدن زندگی آنان است .

ولییام فاکنر می گوید (( اگر قرار باشد میان درد و بی تفاوتی یکی را انتخاب کنم درد را انتخاب می کنم ))

زیرا او خود می دانست که زندگی انسان بدون رنج کامل نمی شود

اگر قادر باشیم از فرصت ها برای رسیدن به ارزشهای والای اخلاقی استفاده کنیم که دشواری های خاص خود را می طلبد باید بدانید ارزش رنج خود را ندارید .برای همین انسان های والا درد و رنجی که هدفی را دارد با میل تحمل می کنند .