دو چهرگی ایرانی

دوچهرگی ایرانی که آن همه در ادبیات از آن حرف زده شده است و نمونه های روزمره اش را هم زیاد می بینیم، از محیط ناامن سرچشمه گرفته است. یک رو را به ظاهر نشان دادن و در باطن چیز دیگر اندیشیدن، آن قدر طبیعی شناخته شده که کم کسی درباره آن تردید یا تعجب می کند. ولی در هر حال این خصلت موجب کشمکش درونی گردیده و مقدار زیادی از نیرو و وقت و حواس مردم را به هدر داده. تا زمانی که ایرانی دو چهر گی خود را تعدیل نکرده، دلیل برآن است که در عدم امنیت روانی به سر می برد. با شم قوی ای که تجربه های تاریخی به او بخشیده آموخته است که باید کانون مغزش را به بیرونی و اندرونی تقسیم کند: یک در را باز نگه دارد و دیگری را بسته. حتی مردم ساده روستایی و ایلی هم نتوانسته اند بی کمک این دو چهر گی زندگی خود را به راه ببرند . به این حساب است که ما افراد را در محیط خصوصی وعمومی آن قدر متفاوت می بینیم. از خودی و بیگانه و محرم و نامحرم که در کتابها حرف به میان آمده، منظور آن است که در «مجلس خاص» (به قول حافظ) دو چهرگی به یک چهرگی تبدیل گردد. حافظ دو چهرگی را درد بزرگ ایرانی خوانده و درست است. تا زمانی که چنین است تکلیف هیچ کس با جامعه روشن نیست و می توان تصور کرد که در این وضع کار چندانی از پیش نرود. http://iran-newspaper.com/1382/820808/html/report.htm دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن، حقوقدان ـ ۱۳۷۶    روزنامه ایران پنجشنبه ۸ آبان ۱۳۸۲ - ۴ رمضان ۱۴۲۴   فکر میکنید مطلبی که از روزنامه ایران نوشتم چه ربطی به کار ما دارد : مثلا گروه تشویقی یا برجستگی یا اضافه کار واضافه تدریس و مزایای دیگری مثل اینها نهایتا مزایای مادی .............اصلا استخدام......... و نتایج آن چیست؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟